Ως ερασιτέχνη «θαυμαστή» της αρχιτεκτονικής με έχει απασχολήσει το πόσο λίγο τελικά ένα αρχιτεκτονικό σχέδιο (ή ακόμα χειρότερα μια μακέτα) αναπαριστά στην πραγματικότητα την συνολική απτή – πραγματική - εντύπωση που αφήνει ένα κτίριο στον πραγματικό χώρο.
Έχω δει θαυμάσια κτίρια σε επίπεδο μακέτας, π.χ. το νέο κτίριο της Εθνικής Ασφαλιστικής στην Λ.Συγγρού, το Ωνάσειο Κέντρο Τεχνών κλπ στην ιδία, αλλά και πολλές άλλες θαυμάσιες αναπαραστάσεις, που μοιάζουν συχνά με ένα άψογο μοντερνιστικό (κυρίως) έργο τέχνης. Ομολογώ βλέποντας το κτίριο, ιδίως της Εθν. Ασφαλιστικής, ήδη από την την φάση των εργασιών κατασκευής του είχα μια ανυπομονησία (λέμε τώρα:P) να το δω ολοκληρωμένο. Τελικά η αίσθηση μου, έχοντας το δει πλέον ολοκληρωμένο ή το Ωνάσειο Κέντρο Τεχνών σε προχωρημένο στάδιο κατασκευής είναι ότι υπάρχει πλήρης αναναντιστοιχία σε επίπεδο οπτικής και συναισθηματικής τελικά εντύπωσης των αντιστοίχων κτιρίων στο χώρο του «υλικού».
Αυτός ο έξυπνος «διάδρομος» στο κτίριο της Εθνικής Ασφαλιστικής, ο ευέλικτος κυρτός, σε αντιπαράθεση με τον αυστηρό ορθογώνιο όγκο, των δύο κτιρίων του συγκροτήματος, μπλέκονται και χάνονται στην πραγμάτωση του κτιρίου. Πουθενά αυτή η αντίθεση, απλά ο πολίτης (κάτοικος και επισκέπτης της πόλης) βλέπει ένα στενό διάδρομο ανάμεσα σε δύο ογκώδη κτίρια ανάμεσα σε πολλά άλλα ογκωδη κτίρια. Δεν είναι ότι είναι ένα άσχημο κτίριο, αλλά η εντύπωση που δημιουργεί δεν έχει σχέση με αυτή που προκαλούσε η μακέτα (κανείς καμια φώτο της? εψαξα αλλά φευ) Και η ανανανστιστοιχία συνεχιζεται σε σειρά και σειρά κτιρίων και μακετών. Π..χ στο υπό κατασκευή Ωνάσειο δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα που θα προκύψει και πως θα φαινεται ο διάφανος όγκος. Έχω την αίσθηση ότι θα είναι πολύ ψηλά για τον παρατηρητή.
Τελικά η ταπεινή μου άσχετη γνώμη είναι ότι ένα από τα βασικά εργαλεία της αρχιτεκτονικης, η μακέτα, δεν αποδίδει με κανένα τρόπο ένα κτίριο στον πραγματικό του χώρου. Τις αιτίες δεν μπορώ να τις ξέρω. Ϊσως είναι η αφύσικη οπτική γωνία της μακέττας, αυτή ενος γίγαντα 300 μέτρων στην συνη8ισμένη περίπτωση, ίσως ο μη συνοπολογισμός του περιβάλλοντος που σε μια πόλη όπως η Αθήνα που δεν διαθέτει ελεύθερους περιβάλλοντες χώρους συνήθως είναι πάρα πολύ σημαντικός, ή της διαδικασίας της παλαίωσης. Άλλωστε όπως είχε πει ο Τομπαζής ένα κτίριο δεν είναι κάτι στατικό, αλλά με τον χρόνο αλλάζει, όπως και με το περιβάλλον. Το να αναπαριστάς ένα κτίριο με αψεγάδιαστα χρώματα, όταν από την πρώτη κιόλας μέρα ο χρωματισμός θα είναι πιο πολυποίκιλος, δεν είναι ρεαλιστικό. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι το μοναδικό κτίριο που έχω δει και είναι πιο ενδιαφέρον από την μακέτα του είναι το συγκρότημα Δίφρος του Τομπάζη.
Καμία σκέψη για αλλαγή του προτύπου της μακέτας? Αυτά από ένα άσχετο:)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου