Κυριακάτικο διάβασμα II: Τα νησιά της σοφίας & (Po)Mo echos

Δύο ενδιαφέροντα άρθα αυτή την Κυριακή, ξανά από την Καθημερινή. Περιέργως διαφωνώ και με τα δύο σε ορισμένα σημεία-σε άλλα φυσικά συμφωνώ.

Aποτυπωματα:"Ποτέ άλλοτε η ανθρωπότητα δεν διέθετε τόσα εργαλεία για να καταργηθούν η φτώχεια, η αμάθεια, ο σκοταδισμός και η μισαλλοδοξία. Ποτέ άλλοτε τα προϊόντα της κουλτούρας δεν ήταν τόσο προσιτά: πληρώνοντας λιγότερο από ό,τι για μισό κιλό γαύρο, βλέπουμε σε dvd μια ταινία του Βισκόντι, ενώ όλο τον Σαίξπηρ μπορούμε να τον «σκρολάρουμε» στην οθόνη του υπολογιστή μας. Ομως, πού θα βρούμε τονελεύθερο χρόνο γι’ αυτές τις «ευγενείς» δραστηριότητες και, το κυριότερο, μέσα σε ποιο περιβάλλον θα τις ασκήσουμε όταν μας συνθλίβουν δεκάδες «πρέπει» και υποχρεώσεις, με ποιους θα συζητήσουμε τα ερωτήματά μας και τις μικρές ανακαλύψεις μας χωρίς να θεωρηθούμε πληκτικά και αυτάρεσκα ψώνια;". 'Ελα ντε? Πολύ εύστοχο άρθρο παρόλο που θα διαφωνήσω και με το γεγονός της καταδίκης του διαφωτισμού; για να προχωρήσει κάτι δεν πρέπει να κριθεί πρώτα? Και παρακάτω γράφει: "Tα νησιά της Σοφίας καταποντίζονται πριν καν αναδυθούν, ενώ οι εμπόλεμες πόλεις δεν έχουν καρδιά και κουράγιο να σκεφτούν, μόνο να επιβιώσουν, να κερδίσουν μια «ψευδοζωή που πιστεύει ότι αγγίζει τα σύννεφα ανεβασμένη πάνω σ’ ένα ηλεκτρικό ψυγείο»"

Στο ίδιο πνεύμα, της υπεράσπισης του διαφωτισμού και της καταδίκης διάφορων μεταμοντέρνων απόψεων-η μεταμοντέρνα σκέψη τελικά έχει αποκτήσει μια αρνητική χροιά, ωσάν να είναι μη σκέψη σε μια σημαντική μερίδα σχολιασμών η κάνω λάθος? αδίκως πάντως, πιστεύω ότι η μεταμοντέρνα σκέψη τσουβαλιάζεται όλοι μαζί βάζοντας στην ίδια μοίρα new age τσαρλατάνους και αρνητές του διαφωτισμού - κινείται και η παρουσίαση του βιβλίου "20ός αιώνας, εποχή βίαιων υλοποιήσεων". Όπως αναφέρει:

"Με την πρόφαση ότι ο 20ός αιώνας παρήγαγε τη βαρβαρότητα των ολοκληρωτισμών, κομμουνιστικής και φασιστικής αποχρώσεως, οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες στιγματίζουν τη σκέψη, διατρανώνοντας αυτό που υπάρχει σήμερα, δηλαδή την απόλυτη μετριότητα της ζωής που λαμβάνει πλέον τα χαρακτηριστικά ενός «ζωικού ουμανισμού», χωρίς πρόταγμα, σχέδιο, απρόβλεπτο και ελευθερία."

Μήπως όμως δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι η σχετικότητα και οι πιο περιορισμένοι στόχοι που θέτει η σύγχρονη σκέψη, το τέλος των μεγάλων διηγήσεων και οι act locally think globally (κάπου είχα διαβάσει κάτι ωραίο σχετικά με αυτό απο τον R.Rorty, ξέχασα το που και το τι:/) τακτικές δεν αποτελούν κατακτήσεις της σύγχρονης σκέψης?