Καθε Κυριακη υπάρχει η (σχεδόν) ιεροτελεστία του ξεφυλίσματος κάποιας εφημερίδας. Και από αυτό ξεφύλισμα προκύπτουν σκέψεις που τροφοδοτούνται από ενδιαφέροντα άρθρα. Σαν ένα κουτί της μνήμης λοιπόν, όχι για τις μελλοντικές γενιές αλλά για τον μελλοντικό εμένα, να λοιπόν μια σειρά από entries που σαν θέμα θα έχουν αυτές ακριβώς τις σκέψεις και τα γενεσιουργά τους άρθρα. Αρχίζουμε λοιπόν:
Κυριακή αρχές του 2005 και άρθρο στην Καθημερινή: “Τι πιστεύετε και δεν μπορείτε να αποδείξετε” (Διαθέσιμο στην Καθημερινή. Εκεί λοιπόν ρώτησε ο δημοσιογράφος διάφορους επιστήμονες, καλλιτέχνες, κλπ κλπ για το τι πιστεύουν αλλά δεν μπορούν να αποδείξουν. Ανάμεσα στα άλλα υπήρχε και η άποψη του Χωμενίδη, γνωστού συγγραφέα που ανάμεσα στα άλλα απαντά:
"Δοθέντος ότι το σύμπαν -αν και πεπερασμένο σύμφωνα με τους επιστήμονες- έχει ασύλληπτες για τα ανθρώπινα μέτρα διαστάσεις, πιστεύω ότι η κάθε μη εκπληρωθείσα εκδοχή της «μάκρο» ή «μίκρο» Ιστορίας μας πραγματοποιείται κάπου αλλού. Σε κάποιο μακρινό πλανήτη, σε κάποιο μακρινό γαλαξία, ένας Ναπολέων έχει κερδίσει τη μάχη του Βατερλώ και η Ευρώπη έχει πάρει τελείως διαφορετική από εκείνη που γνωρίζουμε κατεύθυνση. Σε ένα μακρινό αστέρι, που και το ισχυρότερο γήινο τηλεσκόπιο δυσκολεύεται να το «δει», υπάρχει μια πλατεία Ομονοίας, η οποία έχει στο κέντρο της μια λιμνούλα με πάπιες. Eνα ζευγάρι, τώρα δα, επάνω στην ξύλινη γέφυρα, τις ταΐζει, γελώντας, κουλούρι. Είμαστε εμείς οι δύο, εσείς κι εγώ, που εκεί συναντηθήκαμε κι ερωτευθήκαμε παράφορα. Σε ένα τρίτο κόσμο, με εγκαταλείψατε για τον καλύτερό μου φίλο και σε ένα τέταρτο σας παρέσυρα με τη μηχανή μου -εσείς, κοριτσάκι, διασχίζατε την παραλιακή λεωφόρο με τη γιαγιά σας κι εγώ, οργισμένος έφηβος, έκανα σούζες μέρα-μεσημέρι- και σας σκότωσα.
Τι σημασία έχουν -θα ρωτήσετε- οι εκατομμύρια παραλλαγές της βιογραφίας μας, εφ' όσον εμείς ζούμε μόνο τη μία και αγνοούμε όλες τις υπόλοιπες; Μήπως όμως τα όνειρα που βλέπουμε κάθε νύχτα, τα βιβλία που γράφουμε και διάβαζουμε, οι ταινίες που παρακολουθούμε και σκηνοθετούμε (και είναι επίσης όνειρα εν εγρηγόρσει) δεν αποτελούν παρά ανταποκρίσεις από εκείνους τους παράλληλους κόσμους;"
Η εντύπωση που μου έκανε διαβάζοντας αυτή την άποψη, πέρα από το περιεχόμενο της και υπό το πρίσμα του ανθρώπου που ταλαιπωρήθηκε με ένα διδακτορικό ψάχνοντας αναφορές και όλα τα βάσανα που υφίσταται ένας I wanna be ερευνητής (ο υποφαινόμενος δηλαδή): πλαγιαρισμός (στεγνή αντιγραφή άνευ αναφοράς δηλαδή, κακό πράγμα στους προναφερθέντες κύκλους) Γράφοντας σαν να είσαι ο πρώτος του. Του κειμένου.
Φυσικά συγγραφέας είναι ο Χωμενίδης και πρέπει να λέει πράγματα όπως ενα συγγραφέας και όχι όπως κανένας του "επιστημονικού" κύκλου. Πόσο πιο τεχνητή θα φαινόταν και πόσο θα έχανε από την μαγεία της η πίστη αυτή αν είχε προηγηθεί ένα: “Όπως γράφει ο Μπόρχες στα Διακλαδωτά Μονοπάτια, ...”. Ομολογώ ίσως δεν θα ήθελα να το διαβάσω έτσι διατυπωμένο. Στο κάτω δεν υπάρχει τίποτα νέο κάτω από τον ήλιο, έτσι δεν έλεγε κάποιος άλλος? Ποιο το νόημα μιας αναφοράς επομένως?
Προσωπικά πάντως ο Eco μου αρέσει, γιατί καταφέρνει να είναι και συγγραφέας και ενώ διατηρεί ταυτόχρονα ένα σατυρικά "επιστημονικό" χαρακτήρα στα γραπτά του - το ίδιο και ο Μπόρχες:)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου