Τελειώνοντας το Όνομα του Ρόδου + την Κυριακάτικη Καθημερινή έιπα να μαζέψω κάποια ωραία σημεία, για μελλοντική χρήση, ιδού:)
Θάνατος
...
Θέλω να πιστεύω-με καθησυχάζει-ότι ακόμα και λίγο προ του θανάτου, γεννιέται μια τρελή, παράφορη επιθυμία, κατι σαν έρωτας που τον οφείλουμε χρόνια, από τη στιγμή που γεννηθήκαμε, προς αυτό το καινούριο άγνωστο που έρχεται να μας αγκαλιάσει.
Κική Δημούλα, Καθημερινή 17 Απριλίου 2005.
"Τελευταίο φύλλο" στο "Όνομα του Ρόδου" του Ουμπέρτο Έκο, γράφει ο Άντζο:
...
Δεν μένει παρά να σωπάσω. Ω, quam salubre quam iucundum et suave est sedere in solitudine et tacere et loqui cum Deo!** Σε λίγο θα ενωθώ με την Αρχή μου, και δεν πιστεύω πια ότι είναι ο Θεός της δόξας, για τον οποίο μου μιλούσαν οι ηγούμενοι του Τάγματος μου, ή της χαράς όπως πιστεύανε οι Μινορίτες, ίσως κάν του ελέους. Gott ist ein lautes Nichts, ihn ruhrt kein Nun noch Hier...*** Θα μπω σύντομα σ'αυτή την αχανή έρημο, την απόλυτα επίπεδη και απέραντη, όπου η αληθώς ευλαβική καρδιά ενδίδει με μακαριότητα. Θα βυθιστώ στο θείο σκότος, σε μια βουβή σιωπή και μια άφατη ένωση, και σ' αυτό το βύθισμα θα χαθεί κάθε ισότητα και ανισότητα, και σ'αυτή την άβυσσο το πνεύμα μου θα χάσει τον ευατό του, και δεν θα αναγνωρίζει ούτε το ίσο ούτε το άνισο, ούτε τίποτ'άλλο: και θα'χουν λησμονηθεί όλες οι ανομοιότητες , θα βρεθώ στα απλά θεμέλια, στη σιωπηλή έρημο, όπου ποτέ κανείς δεν είδε διαφορά, στα ενδόμυχα όπου κανείες δεν βρίσκεται στη θέση του. Θα πέσω μέσα στη σιωπηλή και έρημη θεότητα, όπου δεν υπάρχει ούτε έργο ούτε εικόνα.
Κάνει κρύο στο συγγραφείο, ο αντίχειρας μου πονάει. Αφήνω αυτή τη γραφή, δεν ξέρω για ποιόν, δεν ξέρω πια γύρω από τι: sta rosa pristina nomine, nomina nuda tenemus.****
** Πόσο υγιεινό, πόσο ευχάριστο και γλυκό είναι να βρίσκεσαι στη μοναξιά και να σωπάινεις και να συνομιλείς με τον Θεό!
***vΟ Θεός είναι το καθαρό Τίποτα, δεν τον αγγίζει κανένα Τώρα και κανένα Εδώ.
****Το παλαιό ρόδο υπάρχει μόνο ως όνομα, κρατάμε γυμνά ονόματα.
Γνώση
"Έβδομη μέρα-Νύχτα" από το "Όνομα του Ρόδου" του Ουμπέρτο Έκο, ως Γουλιέλμος:
...
Ο Αντίχριστο μπορεί να γεννηθεί από την ίδια την ευλάβεια, από την υπερβολική αγάπη για τον Θεό ή την αλήθεια, όπως ο αιρετικός γεννιέται από τον άγιο και ο δαιμονισμένος από τον οραματιστή. Να φοβάσει, Άντσο, τους προφήτες κι αυτούς που είανι πρόθυμοι να πεθάνουν για την αλήθεια, γιατί συνήθως παρασύρουν στο θάνατο πολλούς μαζί τους, συχνά πρίν από τους ίδιους και κάποτε αντί για αυτούς. Ο Χόρχε επιτέλεσε ένα διαβολικό έργο γιατί αγαπούσε την αλήθεια του με τόσο λάγνο τρόπο, που αποτόλμησε τα πάντα για να καταστρέψει το ψεύδος .... Ίσως καθήκον όποιου αγαπάει τους ανθρώπους να είναι να τους κάνει να γελούν με την αλήθεια , να κάνει την αλήθεια να γελάει, διότι η μόνη αλήθεα είναι να μάθουμε να ελευθερωνόμαστε από το άφρονο πάθος της αλήθειας.
...
Η τάξη που φαντάζεται ο νούς μας είναι σαν ένα δίχτυ ή μια σκάλα, που κατασκευάζεται για ν'αποκτηθεί κάτι. Αργότερα όμως πρέπει να πετάξουμε τη σκάλα διότι ανακαλύπτουμε ότι, αν και στάθηκε χρήσιμη, δεν είχε κανένα νόημα. Ermuoz gelicheame die Leiter abewerfen, so Er an ir ufgestigen ist...*
*Πρέπει να ρίξει τη σκάλα που ανέβηκε
Έντουιν Άμποτ από την "Επιπεδοχώρα", ένα βιβλίο που λόγο εποχής δεν χρήζει εύκολα ταξινόμησης.
Πως η σφαίρα με ενθάρυννε με ένα όραμα:
"Εκείνο το Σημείο είναι ένα Ον, όπως εμείς, αλλά περιορισμένο στο Αδιάστατο Χάος. Ο ίδιος είναι ολόκληρος ο Κόσμος του, ολόκληρο το Σύμπαν του, για κανένα άλλον πέρα από τον εαυτό του δεν μπορεί να σχηματίσει αντίληψη ... (σ.δική μου: ένας μικρός θεός?) αγνοεί και την ύπαρξη του αριθμού Δύο, ούτε καμία αντίλιψη της έννοιας της πλειονότητας έχει, γιατί ο ίδιος είναι Ένας και Όλα, όντας στην ουσία Τίποτε. Ωστόσο σημείωσε την τέλεια αυτάρκεια του και μάθε τούτο το μάθημα: ότι το να είσαι αυταρκης είναι πρόστυχο και ηλίθιο και ότι η ελπίδα (σ δική μου: μάλλον η απελπισία μιας και η ελπίδα προϋποθέτει την γνώση της πλάνης) είναι καλύτερη από την τυφλή και ανίκανη ευτυχία"
Η Βιβλιοθήκη
"Τέταρτη Ημέρα-Ώρα Τρίτη" από το "Όνομα του Ρόδου" του Ουμπέρτο Έκο, Γουλιέλμος, Άντσο:
...
"... Διαβάζοντας αυτη την σελίδα1 μου φαίνεται ότι έχω ξαναδιαβάσει κάπου μερικές από αυτές τις λέξεις, κι έρχονται στο μυαλό μου σχεδόν παρόμοιες φράσεις που έχω δεί αλλού... Μα δεν θυμάμαι τι. Πρέπει να το σκεφτώ. Ίσως θα πρέπει να διαβάσω άλλα βιβλία"
"Γιατί αυτό; Για να μάθετε τι λέει ένα βιβλίο θα πρέπει να διαβάσετε άλλα;"
"Μερικές φορές μπορεί να γίνει κι έτσι. Συχνά τα βιβλία μιλούν για άλλα βιβλία. Συχνά ένα αβλαβές βιβλίο είναι ένας σπόρος που θα ανθίσει σ'ένα επικίνδυνο βιβλίο, ή αντίστροφα, είναι ο γλυκός καρπός μιας πικρής ρίζας...."
Μέχρι τότε πίστευα ότι κάθε βιβλίο μιλούσε για πράγματα, ανθρώπινα ή θεία, που βρίσκονται έξω από τα βιβλία. Τη στιγμή εκείνη κατάλαβα ότι συχνά τα βιβλία μιλούν για βιβλία, ή μαλλον είναι σαν να μιλούν μεταξύ τους. Στο φώς αυτής της σκέψης η βιβλιοθήκη μου φάνηκε ακόμα πιο ανησυχητική. Ήταν λοιπόν τόπος ενός ατελείωτου ψιθύρου αιώνων, ενός ακατάληπτου διαλόγου ανάμεσα στις περγαμηνές, ήταν κάτι ζωντανό, σκεύος δυνάμεων, που κανένα ανθρώπινος νους δεν μπορούσε να εξουσιάσει, θησαυρός μυστικών που γεννήθηκαν από πολυάριθμες διάνοιες και επέζησαν μετά τον θάνατο αυτών που το παρήγαγαν ή έγιναν φορείς τους.
"Μα τότε", είπα, "τι χρησιμεύει να κρύβουμε βιβλία, αφού από τα φανερά βιβλία μπορούμε να αναχθούμε στα κρυμμένα;"
"Σ'ενα δι'αστημα αιώνων δεν χρησιμεύει σε τίποτα. Σ'ενα διάστημα χρόνων ή ημερών χρησιμεύει σε κάτι...."
"Επομένως, μια βιβλιοθήκη δεν είναι μέσον για να διαδίδει την αλήθεια αλλά και για να καθυστερεί την εμφάνιση της;" ρώτησα εμβρόντητος.
"'Οχι πάντα, κι όχι απαραίτητα. Στην περίπτωση αυτή, είναι"
1. αναφέρεται σε αποσπάσματα ενός βιβλίου. Το πλήρες βιβλίο είναι κρυμμένο στη βιβλιοθήκη και απρόσιτο για όλους εκτός τον βιβλιοθηκάριο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου