Και όπως λέγαμε στο προηγούμενο post για την Eurovision (που πέσαν να το φάνε το κορίτσι κάτι μέτριοι κριτικοί και λοιποί) μια ατάκα που την ακούω από καιρό σε καιρό απο τέτοιους είναι η εξής:
"... και γιατί δηλαδή πανυγηρίζουμε για την Eurovision και δεν είμαστε εθνικά περήφανοι για τον Θεοδωράκη, Ελύτη, κλπ κλπ..."
αυτό το επιχείρημα στη βάση του είναι τελείως αστείο. Γιατί ναι μεν είναι χαζό να "πανηγυρίζουμε" για την Eurovision αλλά είναι άκομα πιο γελοίο να ισχυριζόμαστε ότι η προσωπική δουλειά ενός ανθρώπου, που τυχαίνει-κάποιες φορές έχει σημασία κάποιες άλλες όχι-να είναι Έλληνας πρέπει να μας παρασύρει σε κάποιο είδος υπερηφάνειας, πανυγηρισμών ή άλλης αγγελαίας συμπεριφοράς.
Λές και η όποια τέχνη είναι ποδοσφαιρικός αγώνας να είμαστε περήφανοι όλοι μαζί και όχι προσωπική εμπειρία, έκφραση και συναισθήματα τόσο στο επίπεδο του θεατή όσο και του ίδιου του δημιουργού. Τι δουλειά έχει ένα τέτοιο προσωπικό βίωμα ώστε να χρειάζεται ή να έχει σχέση με πανυγυρισμούς και υπερηφάνειας δεν μπορώ να καταλάβω.
2 σχόλια:
και ποιος σας λέει κύριε ότι οι πανυγυρισμοί και η υπερηφάνεια παύουν να είναι προσωπικό βίωμα (ή καλύτερα τρόπος έκφρασης του προσωπικού βιώματος). Τότε ίσως 8α πρέπει να θεωρηθεί μεμπτό το να δακρύζει κανείς σε μία παράσταση (μαζί με άλλους ή μόνος του). Η συμπεριφορά μάλλον ήταν τρόπος έκφρασης όσων βίωσαν αυτοί που είδαν παπαρίζου. Το θέμα ίσως να είναι γιατί επέλεξαν να την δουν ...
αγαπητέ ναυτούμπα κανένα πρόβλημα για τους πανυγηρισμούς στη παπαρίζου - πανυγηρισμοί για τον ελύτη πχ λέω ότι δεν καταλαβαίνω γιατι χρειάζονται. γιατί άλλο να δακρύζεις μαζί με άλλους σε μια παράσταση ή να μοιράζεσαι κάποιο κοινό αίσθημα και άλλο να αισθάνεσαι υπερήφανος για το απλό γεγονός της κοινής καταγωγής σου - όπως ακούστηκε από ορισμένους κατακρίνοντες την ms Paparizoy.
Δημοσίευση σχολίου