Η ψυχή στο στόμα - Π&Ψ Π&Ψ Π&Ψ !!!

..Ο Τάκης, υπάλληλος σε βιοτεχνία φωτιστικών και πατέρας ενός μωρού, χρωστάει λεφτά και δέχεται πιέσεις να πάρει την σαλεμένη αδελφή του σπίτι. Κυρίως όμως υπομένει την απιστία της γυναίκας του, την καφρίλα που τον περιβάλει στη δουλειά, και την μαυρίλα που του φορτώνει το αφεντικό του...


Μετά από τις πολύ καλές κριτικές που έχουν δοθεί πήγα και εγώ και η γνώμη μου: ενδιαφέρουσα άσκηση, που όμως πιο πολύ για τις χαμένες της ευκαιρίες μπορεί να σημειωθεί παρά για το ότι έχει σχέση με το "αριστούργημα" για το οποίο γίνεται επίκληση ορισμένες φορές. Τι έχουμε λοιπόν (σύμφωνα με τον πανγμέγιστο εαυτό μου φυσικά:Ρ):

Πολύ καλές ερμηνείες σίγουρα. Το αφεντικό και ο "φίλος" του πρωταγωνιστή στιγμές στιγμές απλα καταπληκτικοί. Ο ρυθμός ή ατάκα και οι επιμέρους σκηνές εξαιρετικές. Όλα μεταφερμένα με πολύ αληθινό και ρεαλιστικό τρόπο, πραγματικά ο Οικονομίδης δείχνει μεγάλη ικανότητα να "διαβάζει" ανθρώπινες συμπεριφορές και σκηνές που έχουμε δεί - άμεσα ή πιο έμεσα - και να τις μεταφέρει στην οθόνη.
Ωστόσο η ταινία δεν φτάνει εκεί που θα μπορούσε, το σύνολο ακόμα και των επιμέρους σκηνών είναι γκροτέσκ χωρίς δυνατό κεντρικό άξονα. Αν οι ήρωες δεν ήταν καρικατούρες και είχε εμβαθύνει μέσα τους θα μπορούσαμε ίσως να μιλάγαμε για μια πραγματικά καλή ταινία. Ο Οικονομίδης έχει μια πρώτης τάξεως σύλληψη, οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, το αφεντικό και ο "φιλος' του Τάκη το ξαναλέω οι άνθρωποι είναι εξαιρετικοι!!!, αλλά αυτό δεν μετασχηματίζεται σε αυτό που θα μπορούσε να γίνει.

Επίσης αυτό που με ενόχλησε είναι ότι ναι μέν παρουσιάζει πράγματα που υπάρχουν μεμονωμένα και αναφέρεται σε μια λεκτική και σωματική βία που όντως υπάρχει, αλλά υπάρχει ο κίνδυνος να την ταυτίσει κανείς με συγκεκριμένους κοινωνικά χώρους και να τις δώσει "ταξικά" χαρακτηριστικά. Η ταινία χάνει άλλη μια ευκαιρία μιας και παρουσιάζει την έυκολη, την αυτονόητη βία, το δύσκολο και το πιθανώς πραγματικά μεγάλο σε επίπεδο τέχνης θα ήταν να δείξει τη βία πραγματικά όπως πηγάζει από σχέσεις εξουσίας, είτε μιλάμε για τη βιοτεχνία είτε μιλάμε για χώρους όπου αυτή εξασκείται το ίδιο έντονο αλλά με υπεκφυγές αντί για ευθύς λεκτικές απειλές. Θα αρκούσε μια νύξη, μια σκηνή. Αλλά από την άλλη μοιάζει σαν μια cult ταινία για μια υποτιθέμενα περιθωριοποιημένη γκροτεσκ ομάδα ανθρώπων, αντί μια σπουδή γιατην βία και την καφρίλα που υπομένουμε και εξαπολύουμε εναλλάξ σε μικρό ή μεγάλο βαθμό.

Από ορισμένα μάτια και ερμηνείες κινδυνεύει πραγματικά να ιδωθεί σαν μια ταινία για τους "υπανάπτυκτους" των Δυτικών προαστίων και η ταινία να υποβιβαστεί σε μια περιηγηση σε ένα ζωολογικό κήπο, στον οποίο σε καμία περίπτωση δεν ανήκουμε οι εξευγενισμένοι "εμείς".
Και αν και θεωρώ ότι ο σκηνοθέτης δεν το έχει δεί έτσι - χωρίς ωστοσο φυσικά να μπορώ να το ξέρω - δεν δράτει καμια ευκαιρία να δείξει και το αντίθετο - όταν σεναριακά θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον και θα έφτανε την ταινία σε ένα νέο επίπεδο.

Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι ότι θα μπορούσε να είναι μια ""μη καθως πρέπει" ταινία για να την δούν "καθως πρέπει" άτομα, που θα φύγουν στο τέλος ανήσυχα για αυτά που γίνονται στον κόσμο των άλλων, ενώ ταυτόχρονα υπομένουν ή και προκαλούν ανάλογες πράξεις βίας - έμμεσης και όχι λεκτικής η σωματικής ίσως - με αυτές που μόλις με ανακούφιση καταδίκασαν. Αδιέξοδο.

Το τέλος ιδιαίτερα προβλέψιμο και ανέπνευστο. Θα προτιμούσα να τελείωνε εκεί που το αφεντικό παρακαλάει για ένα ποτό και έχει πήξει με την ίδια του τη ζωή. Η εξουσία ως αδιέξοδο. Πραγματικά μιας από τις καλύτερες σκηνές τις ταινίας. Θα μπορούσε να τελειώνει έτσι μεσα σε μια συνεχή συνέχεια:) (κατά το αιώνια επιστροφή:Ρ)

Συνοπτικά: ενδιαφέρουσα άσκηση, ένα κλίκ κάτω από το πραγματικά δυνατό, σε καμία περίπτωση το αριστούργημα που λένε κάποιοι. Είναι τόσο αυτονόητα τα πράγματα που δείχνει που δεν μπορεί να την περάσει στο επίπεδο του πραγματικά δυνατού ή του καλλιτεχνικού αριστουργήματος, το οποίο θα ήταν να δείχνει ακριβώς με διαισθητικό τρόπο το μη αυτονόητο, αυτό που ήταν μπροστά σου αλλά δεν μπορούσες να το διακρίνεις.

+++ ερμηνείες, γενική σύλληψη, ωμή απεικόνιση όψεων της πραγματικότητας

--- αδυναμία εκμετάλλευσης επιμέρους ευρημάτων σε κάτι συνεκτικό και πραγματικά δυνατό, οι χαρακτήρες παρουσιάζονται σαν καρικατούρες σε μεγάλο βαθμό ενώ δεν εκμεταλλεύεται τις σεναριακές δυνατότητες που θα μπορούσε να έχει.

Πρόταση: γιατί όχι δείτε την - δεν θα δείτε κάτι που δενμπορείτε να γνωρίζετε ήδη ωστόσο.
Πάντως εντέλει αρκετά με τις ταινίες για τις μικροαστικές οικογένειες - θέλω να δώ κάτι πραγματικά καύτο και επίκαιρο (και επικύνδυνο) - κάντε μια ταινία για τους διαφημιστές (η ενναλλακτικά για το ψόφιο life style)!

υ.γ. τα πιο καλά που διάβασα από σχόλια ήταν το τέλος ως θυσία στην λύτρωση του άλλου (!!!) - δεν προκύπτει απο πουθενά - αλλά και ότι όλο αυτό το υβρεολόγιιο είναι μια έκληση των ηρώων για επαφή - αυτό είναι πραγματικά κατί που θα μπορούσε να εξερευνήσει το σενάριο περισσότερο.
υ.γ.2: καταλαβαίνω ότι εφόσον βρήκα τη ταινία ενδιαφέρουσα αλλά λίγη το επόμενο που δικαιούται κάποιος να πεί είναι : κάνε τη δικη ταινία ρε ψώνιο. ενταξει. δημοκρατία έχουμε:)

update αρκετό χρόνο μέτα: αντιγράφω από το "Κ" της Καθημερινής μέσα Ιουνίου 2008, άρθρο για μάθημα κινηματογράφου από τον Οικονομίδη - έχουμε λοιπόν : "ο "δασκαλός" μας είναι αναμφισβήτητα ροκ. Μένει στα Εξάρχεια και φοράει πάντα μαύρα-μάυρο πέτσινο, πουκάμισο, τζίν και παπουτσια λες και τον έχουν βουτήξει στο μελάνι (σημ. blog όλα καλά μέχρι τα εδω). Συνήθως τα λέει έξω από τα δόντια, βρίζει ακατάπαυστα (σημ. blogκαι ως εδώ επισής όλα καλά) αλλά τον σώζει η α σ τ ι κ η του κ α τ α γ ω γ η που φανερώνει ευγένεια"!!! (sic, glouk κλπ!) τι έγραψε εδώ η σελάνα - με κάποιο τρόπο πκολλάει αυτός ο ισχυρισμός (ότι η καταγωγή μπορει να φανερώνει ευγένεια) με την παραπάνω επιχειρηματολογία μου για το πως μπορεί να έχει εκληφθεί από μερίδα του κοινού ή και γυριστεί η ταινία - may be πάλι not.