things to do ή σχεδιάσματα post ή ψιλοκομμένη σαλάτα

κάποια στιγμή θα κάνω post για τα παρακάτω - ως τότε ας πούμε ότι τα σχεδίασα. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

• μέρες στο μουσείο - "αποδελτίωση" διαφόρων επισκέψεων σε εκθέσεις κλπ κλπ. η καλύτερη που έχω πάει τα ένα - δύο τελευταία χρόνια ήταν αυτή του ΚΜΣΤ και στο Μπενάκη και στο παράρτημα του Μεγάρου (αν θυμάμαι καλά η δεύτερη για τους καλλιτέχνες των 60ς - α ρε θόδωρα - μεγάλη μορφή). Κάποιες άλλες θα αναφερθούν στο μέλλον - πανάθεμα με έχω πάρει και φωτογραφίες που περιμένουν την δημοσίευση τους. nice. Υποσημέιωση 1: Η τελευταία που πήγα ήταν αυτη της νέας γενιάς καλλιτεχνων - αυτό που μου έκανε αρκετά μεγάλη εντύπωση ήταν πόσο κακές (disclaimer: φυσικα το αναφέρω με ένα σολιψιστικά μανιχαιστικό τρόπο τσ τσ τσ) ήταν οι συμμετόχες στον τομέα της φωτογραφίας - 0/0 - στο flickr μπορείς με λίγο προσπάθεια να βρείς δουλείες όχι καλύτερες - φυσικά δεν έχει νόημα ο όρος στο ζήτημα της τέχνης - αλλά που συναισθηματικά και νοητικά προκαλουν πολύ πλουσιότερους συνειρμούς. πραγματικά πολύ πολύ κακά παραδείγματα σαν επιλογή - ελάχιστα καλύτερα από τουριστικές τοπιογραφίες. μια παραλία και βηματα - γιες η ερήμωση αποξένωση γουατεβερ μαι ασ. (παραπέμπω στο ανωτέρο disclaimer) Υποσημείωση 2: όχι δεν θα έχει μόνο εύκολο θάψιμο το post αυτό - πολλά και ωραία πράγματα είδαμε ακόμα και στην τελευταία έκθεση του εικαστικου επιμελητιρίου στο γκάζι π.χ. - δεν σου προκαλούν φυσικά την ίδια ανάταση πνέυματος που σου προκαλεί π.χ. η αίθουσα της πρώιμης αφηρημένης τέχνης στο Pompidou (ένα δωμάτιο με kandinsky kupka και miro μαζί - καμία φωτο δεν μπορεί να το αποδώσει - καμία αξία δεν μπορεί να είναι αρκετά μεγάλη) αλλά αποτελούν μικρά σημεία συγκίνησης με τα οποία μπορείς να ταυτιστείς και να σκεφτείς.
  
• γκρίνιας συνέχεια : μετά από κανένα χρόνο και με αρκετό ενδιάμεσο προβληματισμό έχω να δηλώσω ότι θεωρώ την "στρατευμένη" ψυχή στο στόμα - ένα αστείο - τόσο "χαλανδριώτικη" ταινία δεν έχω ξαναδέι. επομένως ναι προβληματίζει - ναι οι διάλογοι της και το στήσιμο της είναι ευρηματικό - αλλά όχι δεν είναι ουτε προοδευτική ούτε είναι ταινία κοινωνικού προβληματισμού - το κάθε άλλο μάλιστα. Συντηρητική, με στοιχεία κοινωνικού "οριενταλισμού" ώστε το τελικό συμπέρασμα που σου εξωθεί είναι "δεν είμαι εγω ρατσιστής απλά αυτοί τόσο βάρβαροι και αμόρφωτοι". Μια ταινία που αν ήταν στρατευμένη θα έλεγε για την εκμετάλευση και την εξαχρείωση όχι σε ένα προσεκτικά επιλεγμένο γκροτέσκ περιθωριακό χώρο - αλλά στους χώρους της δικής μου και της δικής σας εργασίας - που η καταπίεση ο εκβοφισμός και ότι περιγράφεται στην ταινία είναι εξίσου παρών - απλά ντυμένο από πιο περίπλοκές λέξεις πιο ακριβά αυτοκίνητα αλλά με τις ίδιες περίπου εκφράσεις πίσω από τις πόρτες και με μόνη μεγάλη διαφορά την απουσία σωματικής βίας. εκτός αν κάνει το μεγάλο κόλπο και γυρίσει σίκουελ ψυχή στο στόμα 2 ώστε να δούμε όλοι εμείς οι καθως πρέπει που φρίξαμε το ίδιο σενάριο αλλά στους καθημερινούς μας χώρους. όχι στο ηλεκτρολογείο αλλά στο κτίριο γραφείων οπότε τα παίρνω πίσω όλα. Έχω και μια ιστορία για αυτό, τον φόβο του άλλου και πως κανείς εύκολα τον ξεπερνάει - η οποία εμπλέκει και μια στάση λεωφορείου - αθάνατο πρώην 852 νυν α21 - αλλά αυτό στην συνέχεια.
  
• και λίγο καλό κάρμα για την συνέχεια: the thin red line. δεν την είχα δεί όταν είχε πρωτοβγεί - δεν ξέρω αν είναι μια τόσο καλή ταινία όσο θα φιλοδοξούσε να είναι - αλλάααααα - έχει μια δύναμη υποβολής - ένα συναίσθημα ότι μιλάει για κάτι σοβαρό - και ότι το αγγίζει στο βάθος του - ο πόλεμος ο θάνατος ο φόνος - δωσμένο με ένα τρόπο βαθιά εσωτερικό - που κάθε φορά που την ξαναβλέπω με καθηλώνει εξίσου. (καλό κάρμα μαι ασ τώρα που το σκέφτομαι - μια ταινία για τον φόνο τον θάνατο και τον πόλεμο - να επεκταθώ σε πιο εύθυμα θεματα:P)